Dit blog werd geschreven door Rob Kooter.

Toen ik op 11 december jl. in het Haarlemse Lichthuis aanwezig was bij de workshop Diving into Deep Silence van swami Jyothirmaya, vertelde hij een prachtig verhaal dat me ontroerde. ‘Ik sta op het perron’, vertelde de swami, ‘mijn trein is 30 minuten vertraagd. Komt er jongen onder invloed van drugs op me af en hij vraagt om geld. Ik kijk hem aan maar geef niets (want daar gaat hij drugs van kopen). Hij scheldt me uit en ik blijf hem rustig aankijken. Woest rent hij weg en ik overdenk: hoe is deze jongen zo geworden? Ik ben bij hem in gedachten. Als ik de trein in wil stappen, staat die jongen weer voor me en pakt m’n handen. En hij bedankt me ontroerd.’ Swami Jyothirmaya zegt dan: ‘Mensen hebben vaak echt je hulp nodig, geef ze die.’

Thuis vertel ik dit aan tafel bij het eten.

Vertelt ’n dag later m’n dochter Verena, die stage loopt op een kinderdagverblijf, het volgende: een jongetje van vier gaat regelmatig eerst woest kijken en dan met dingen smijten. Verena praat erover met hem en vraagt: ‘Wat kunnen we voor je doen om je te helpen?’ Dat jongetje kijkt haar aan met grote ogen en zegt: ‘Dan moet je me knuffelen.’

Als hij later weer woest staat te kijken en ze vraagt: ‘Wat hadden we afgesproken?’ Dan komt hij naar haar toe en knuffelen ze even en speelt hij weer rustig verder.

Zo simpel en zo effectief.

Guruji zegt wel: ‘You are made of a substance called Love.’ Het enige wat er aan de hand is dat we vergeten zijn wie we werkelijk zijn.

Deze verhalen inspireren mij om de Divine Love in mij te laten opbloeien.