“Door de stilte kwam ik langzaam dichter bij mezelf.”

Eigenlijk had ik er niet zo’n zin in, in de vierdaagse stiltecursus afgelopen voorjaar. Had ik dan geen behoefte aan rust, loslaten, ontspanning? Oh ja, zeker! Absoluut! En juist daarom had ik er geen zin in: ik had het veel te druk! Ik zat namelijk midden in een intensieve opleiding waarvoor ik de nodige verslagen moest schrijven en ik had tegelijkertijd nét een nieuwe baan, waarin ontzettend veel nieuws op me afkwam. Dat had ik allemaal niet voorzien toen ik me opgaf voor de cursus.

Het punt was: ik had helemaal geen tijd voor stilte! Maar de cursus stond toch echt in mijn agenda. En zo racete ik direct na mijn werk naar huis. Snel mijn auto laden met vakantiespullen: tent, slaapzak, matje, etc.. Want ik had een plek gereserveerd op Camping Erve Harvink, onder de rook van Lochem, waar de cursus werd gehouden. Hij zou op donderdag om zeven uur al beginnen en om daarvoor op tijd te zijn, moest ik voor het donker op de camping zijn om mijn tent op te zetten.

Ik was goed bezig want mooi op tijd weg. Maar… files en de reis duurde drie uur. Traag verkeer, soms stilstaand. Adem ííínnnnn èn weer uiuiuittt… Ja, ja, ja…! Ik wéét het!! De file, dat ben je zèlf… ik ben zelf één van de blikjes die samen de file vormen. Gedwongen onthaasten. Dat gaf stress. Iíínnnnn èn weer uiuiuittt… Anyhow, het oosten naderde, de wegen liepen leger, werden landweggetjes en nog voor het donker was, had ik mijn tentje opgezet en ingericht. Gras, bomen, heggen, blauw, lucht. Zucht. In. Uit. The Eagle has landed.

Bewusteloos moe

De eerste dag was ik royaal op tijd. Praten mocht nog. Corveelijstjes. Kennismaken, Kriya, meditaties, opdrachten, kennis. Ik was echter zó moe dat ik meer dan de helft van de meditaties en Kriya’s snurkend heb doorgemaakt. Zzzelfs de tweede dag was dat nog zo. Pas toen realiseerde ik me hóé bewusteloos moe ik eigenlijk was. 

Höken!

Voor de lunch op de eerste dag gingen we de stilte in. Grapjes en enthousiast gebabbel vielen stil. Blikken gingen naar binnen. Afdalen in onszelf. Het toneel van een stomme film. Een zwijgend pact. Stil eten, lopen, drinken, zitten, liggen, gebarend communiceren (eigenlijk niet de bedoeling).  Andere dimensies openden zich; het knerpen van het grind, het genoeglijk getok van de vrij rondlopende kippetjes buiten, het geluid van de wind die door de bomen waaide. Het warme, woordloze zonnetje dat ons koesterend bescheen. Wandelen, verharde weg, zandpaden, bomenrijen, vergezichten over lustige weiden, een heus kasteel op een kwartier afstand.

De tweede avond, terug op de camping, woeien de woeste boerenrockklanken van Normaal 

ons van verre toe. Een reünieconcert, las ik ergens. Hoezo stilte? Höken!! Gelukkig viel het mee; de herrie was niet oe-oe-oe-oerend hard. En ik mocht die lui ook wel. 

Komische eenden

De stilte in betekent: loslaten. Ontprikkeld raken. Maar ja, hoe? Wat te doen tussen de bedrijven door? Ieder doet dat op zijn eigen manier. Liggend, onder een dekentje. Mediterend. Met de eigen gedachten alleen, zittend in één van de stoelen die in het grote grasperk bij de boerderij staan. Of zittend op een stoel, turend in het vijvertje in de tuin, met kwakende kikkertjes. En dan steeds die eenden, dat komisch rennende treintje van statig rechtop rennende eenden! En dat heerlijke zonnetje… Wat een weer!

Reeën en eekhoorns

Wat deed ik? Ik wandelde. Wandelen is altijd goed. De stilte maakte mijn blik hongerig. Ik begroef mijn neus in weelderige bloemen en bekeek ze eens goed. En ik verkende natuurlijk uitgebreid de omgeving. Er viel zoveel te genieten en ontdekken. Een prachtig bos met mooie grote bomen, een bron. Rododendrons in bloei. Knoert-ouwe eiken. En wie de laan voorbij het kasteel uitloopt, kan bij een echt oud echtpaar heerlijke, eigengemaakte honing kopen (na de cursus natuurlijk).

’s Avonds, na het avondeten en als de groep uiteen was, kuierde ik in slomo door dit alles heen. De natuur kwam tot rust en was nu ook stil geworden. De schemering nam bezit van het woud, waar nu en dan iets ritselde. Ik keek en ervoer. Af en toen dwaalde mijn aandacht naar het kleine, naar details en ik experimenteerde met de mogelijkheid van mijn mobiele telefoon om macro-opnames te maken, vooral van bloemen. Twee keer zag ik een ree met jong en twee eekhoorntjes. Ik keek met ingehouden adem, bewegingloos. 

Nieuwe inzichten

Weer terug in de lichte groepsruimte van de boerderij met zijn openslaande deuren, het stille wereldje van matjes, meditatiestoeltjes en dekentjes. Teacher Lisette Sevens trakteerde ons op haar lichte en humorvolle manier op mooie kennis, zoals de regels voor mediteren: No Effort, No Desire, No Identity en een eenvoudige techniek om je gedachten te verstillen.   

Thuis en het Dal der Plichten waren ver weg. Gaandeweg, door de (collectieve) stilte, het mediteren, hollow and empty, de kriya’s, de seva, ervoer ik hoe ik daar, ver van huis, langzaam dichterbij mezelf kwam. Ik voelde me leger en lichter. Het weer mogen spreken stond me bijna tegen en leek een beetje ongepast. Ik wilde nog even in mezelf blijven hangen, maar tegelijk was het ook goed zo. 

Ik constateerde dat mijn nieuwe baan en alles wat daarbij komt kijken – de nieuwigheid, plekje veroveren in de groep, meedoen, twijfel of ik het wel goed doe – me blijkbaar niet in de kouwe kleren was gaan zitten. Ik vond het niet fijn om dat te ervaren, maar was er ergens toch ook blij mee, omdat ik dus kennelijk grenzen heb, die ik ook kan voelen. 

En ik ontdekte dat ik een paar persoonlijke uitdagingen heb waaraan ik nog moet, nee wíl werken. Ja, het was heel goed geweest: terug naar de basis.

Friso Liesker