Dit blog werd geschreven door Cuny Stelpstra.

Weerstand en vreselijk veel zin hebben in iets, kunnen naast elkaar bestaan weet ik uit ervaring. Ik ervoer deze – en misschien nog wel veel meer – emoties toen ik aankwam in de Art of Living ashram in Bad Antogast (Zwarte Woud, Duitsland) in januari 2018. Ik was er voor de eerste fase van het Sri Sri Yoga Teacher Training Program. “Waarom had ik hier ook alweer voor gekozen?!”, raasde het in mijn hoofd.

In oktober 2017 had ik al een zeer degelijke yogaopleiding van twee jaar afgerond. Mensen vroegen aan me waarom ik zo snel alweer een andere docentenopleiding wilde volgen. Ik merkte dat ik het soms lastig vond uit te leggen. Ik antwoordde op die vraag steevast met: “het is een opleiding in het Engels en ik krijg na fase 2 een internationaal certificaat”. En: “Sri Sri Yoga is mijn eerste liefde; ik heb heel lang gewacht tot de opleiding naar Europa kwam”. Allemaal rationele argumenten. Ik had beter kunnen antwoorden dat ik het gevóel had dat ik deze opleiding moest doen. Want zo was het. En ja, het duurde heel lang voordat de opleiding naar Europa kwam. In het dagelijks leven beredeneren we ook vaak onze keuzes. We geven anderen argumenten gebaseerd op onze ratio. Wat mij betreft zegt dat wat over de staat waarin we dagelijks verkeren: een vol hoofd. En dus weinig ruimte voor andere zaken. Zoals je lijf, je hart, je gevoel.

Ook tijdens de opleiding kwam ik regelmatig mijn gedachtenstroom tegen. Soms in de vorm van weerstand, soms in de vorm van stress. Ja, stress, tijdens een opleiding van Art of Living; het is mogelijk, haha. Onze dagen waren van 05.30 uur tot 21.00 uur gevuld, en daarna zaten we vaak nog tot 23.00 uur te leren in de 7 centimeter dikke stapel syllabi; met leerstof die niet voor de poes was. Nachten van 4 tot 5 uur waren geen uitzondering. Steeds verliepen de dagen anders dan we dachten. Bij terugkomst schetste ik de situatie meestal zo: “per dag hadden we misschien 10 minuten voor onszelf”.

Die eerste 2 weken was het lastig om mijn ‘hoofd uit te zetten’. Zelfs met dat volle programma, waarin je zou verwachten nauwelijks tijd te hebben om na te denken of aandacht te besteden aan je gedachten. Ik bleek een enorm ‘hoofdmeisje’ te zijn. Mán, wat zat mijn hoofd vol gedachtentreintjes. De héle tijd. En, naarmate de tijd vorderde, kwam ik er – samen met de andere 25 cursisten – achter dat dit súpervermoeiend is. Wist ik heus al wel, maar hoe moeilijk is het om je gedachten ‘uit te zetten’… Ik had er een intensief yogaprogramma van 3 weken voor nodig.

En voor mij bleek dat meteen de kern van de opleiding: een leeg hoofd. Alle sessies die we volgden (yoga, kennis, meditatie, Yoga Nidra/slaapyoga, spierversterkende oefeningen, ademhalingsoefeningen, sessies buiten); ze droegen allemaal bij aan het leegmaken van mijn hoofd. Hoe? Door je te concentreren op 1 ding – je practice – heeft je hoofd geen tijd meer om gedachtentreintjes te creëren. Je bent dan in het nu. En het werkte niet alleen tijdens de opleiding. Ik doe elke dag mijn practice (yogasessie en ademhalingsoefeningen), en mijn hoofd is nog steeds redelijk leeg, ook al is het nu meer dan een maand na de opleiding. Ik maak me minder druk, klaag minder en voel me energieker. Nú weet ik waarom mijn lijf wist dat ik deze opleiding moest volgen.

One happy yogi!