Op zoek naar jezelf. Nogal een thema, geachte redactie. Ik schrijf deze regels vanuit Berlijn waar ik heel toevallig deze dagen op zoek ben naar mijzelf. Ik volg hier cursussen van en in aanwezigheid van Sri Sri Ravi Shankar, zonder twijfel de meeste verlichte man van onze tijd. Ik deel deze opinie met miljoenen anderen, waaronder vele regeringsleiders, dus u hoeft mij niet persoonlijk te geloven. Honderden mensen uit de hele wereld zoeken hier hetzelfde, dus alleen ben ik niet.

Een van Sri Sri’s lessen: dat de wereld is geschapen op maar een fundament: liefde. Wat zien wij in de ogen van een pasgeboren kind als het die ogen voor de eerste maal opent? Liefde, onvoorwaardelijk, onbegrensd, in weerloze overgave. In dat beslissende moment kunnen wij besluiten het kind die liefde te geven of te onthouden. Een te groot thema – naast zoveel andere grote thema’s die ter sprake komen- om binnen het bestek van een column te bespreken.

Gisteren wandelde ik door Tiergarten, het ‘Central Park’ van Berlijn. Daar stond ik voor een standbeeld van Mozart, Haydn en Beethoven. Drie giganten, grote scheppers van onsterfelijke kunst. Even later stond ik op de Strasse des 17. Juni en doemde rechts de Brandenburger Tor op. Het dak van de Reichstag was te zien en weer verder het monument voor de omgekomen Joden in de Tweede Wereldoorlog. Herinneringen aan een inktzwarte geschiedenis van onvoorstelbare destructie, waanzin en leed. Ik vroeg mij weer eens af hoe wij onszelf als mensen moeten meten. Naar onze hoogtepunten – die drie componisten – of dieptepunten – dat monument voor de 6 miljoen omgekomen Joden? Waar staan wij voor aan het eind van de rit? Creatie of Destructie? Naar welke kant slaat de weegschaal door? Ik kwam er niet uit.

Die avond beantwoordde Sri Sri vragen van de honderden aanwezigen. Ik zag een kleine man met een baard in smetteloos wit gekleed. Vorige week zat hij nog in Amerika, nu was hij in deze door de geschiedenis getekende stad, volgende week voert zijn weg hem weer ergens anders naartoe. Zo reist hij zijn hele leven de wereld af. Hij bezoekt rampgebieden, oorlogsgebieden, kampen met zwaar getraumatiseerde vluchtelingen. Hij praat met wereldleiders, brengt partijen tot elkaar, ziet in ieder mens het defect, de krassen op de ziel, het zoeken en pogen. En biedt uitkomst. Door ademhalingstechnieken, yoga, meditatie, cursussen. En hij spreekt van liefde, in het hart van Berlijn. Het gaat om het nu. Op zoek naar mijzelf ben ik weer een paar centimeter vooruit gekomen. Na een dag is het de 1300 kilometer heen en terug al weer meer dan waard geweest.

Deze column van Diederik van Vleuten is verschenen in tijdschrift ZIN. (februari 2018)

Dit blog werd geschreven door Diederik van Vleuten